70 vitet e jetës fetare të At Santuccit dhe 59 vjet priftëri

24 shtatori i vitit 2019 shënoi vitin e shtatëdhjetë të jetës fetare të At Santuccit, një ngjarje e rrallë në një epokë në të cilën profesionet janë të pakta dhe të vona. Vështirë se do të kemi priftërinj që do ta arrijnë këtë synim.

Një meshë u kremtua në Romë, ku ai banonte, për të cilën mund të dëgjojmë homélinë. Shumë nga miqtë e tij ishin të pranishëm.

Atë ditë ne e festuam atë, i cili i kishte thënë po-në e tij Perëndisë ("vullneti yt u bë") shumë herët, në moshën 19-vjeçare, pothuajse si Maria, por ne ishim atje mbi të gjitha për të festuar Perëndinë që denjoi të na zbulonte veten nëpërmjet tij.

Ishte një shfaqje gëzimi për një njeri që arriti të ishte besnik ndaj Perëndisë dhe ndaj vetes gjatë gjithë jetës së tij shumë të gjatë. Nuk ishte gëzim njerëzor për arritjen e suksesit njerëzor, por ishte gëzim mistik, gëzimi që pashë Perëndinë në punë nëpërmjet At Santuccit: "Nuk jam më unë që jetoj, por është Krishti ai që jeton në mua."

Madhështia e çdo të krishteri është ajo e gjenerimit të Perëndisë në botë, siç bëri Maria, më e përsosura nga të gjitha krijesat, dhe siç bëri At Santucci gjatë gjithë jetës së tij.

Ishte një gëzim mistik, sepse vinte siç duhet nga vetëdija se Perëndia ishte atje me ne, duke përkëdhelur shpirtrat tanë dhe duke na lëvizur me dashurinë e Tij. Ky gëzim erdhi nga besnikëria e At Santuccit ndaj Perëndisë dhe ishte infektuar prej tij. Një gëzim që na ka nxjerrë nga humnera e pakuptimtë e jetës sonë dhe do të na shoqërojë në të ardhmen, nëse kemi guximin të vazhdojmë të zhytemi në misterin e pamasë të Perëndisë.

Nëpërmjet At Santuccit, kemi parë Perëndinë në punë.

Ne jemi vetëm tokë e poshtër që ecën, vetëm Ai është i mirë, Dashuri. At Santucci e dinte se ishte një enë balte bosh dhe se e mira që kishte bërë nuk ishte puna e tij, por e Perëndisë. Vepra e madhe e At Santuccit ishte të ishte në gjendje të krijonte brenda vetes dhe ta zgjeronte gjithnjë e më shumë këtë zbrazëti për t'i lënë vend veprimit të Perëndisë.

Vetja psikike tërhiqet, ajo nuk zhduket, por përkundrazi bëhet më e dendur, më solide për të pasqyruar dritën e Perëndisë si një diamant i pastër. Kjo është detyra e papërsosur dhe gëzimi i vetëm i pamasë i të krishterit: të fshihet pothuajse deri në atë pikë sa të zhduket në dritën verbuese të Perëndisë.

Thirrja e të krishterit është të vdesë për veten e tij për dashurinë e Perëndisë. Kjo është rruga e ngushtë që na lejon të hyjmë në mbretërinë e tij. Është si të hysh në një palë këpucë të ngushta vetëm për të gjetur se janë tmerrësisht të rehatshme.

Dhe At Santucci ia doli mbanë!