At Santucci Poet

"Kur të duash nuk bëhesh i varfër" - Poezi nga At Ernesto Santucci s.j.

Libri është një çështje shumë e çuditshme!
At Ernesto Santucci kishte braktisur me kalimin e viteve në një kuti, së bashku me kujtime të tjera,
Poezitë që ai shkroi dhe i kishte harruar gradualisht.
Janë poezi që rrjedhin nga shpirti, kompozime intime, që nuk kanë për qëllim të botohen, një
Produkt i pavullnetshëm i një jete që, nga aftësia intensive për të medituar misterin e Perëndisë, ka bërë
për të nxjerrë një aktivitet pastoral frenetik: "... E gjithë jeta, e dhënë ditë për ditë, do t'ju tregojë timen
Dashuria" (pg.34) .
At Ernesto është një jezuit shumë i kthjellët dhe i mençur, pothuajse nëntëdhjetë vjeç, me shtatëdhjetë vjet jetë fetare
Pas tij, një gjë e rrallë e herëve të tjera. Sot nuk ka më persona të shenjtëruar që mund të aspirojnë
Synime të ngjashme!
Ai u bë prift në një moshë shumë të re, pastaj mësues, baba dhe mik i kukullave të vogla të lagjeve
të Napolit, themelues i një prej komuniteteve të para për narkomanët në Itali,
misionar në Shqipëri, që nga rënia e regjimit të përgjakur, komunist dhe më ateist në botë,
ku rindërtoi kisha të shumta, të rrënuara nga diktatori.
Jeta e tij është një thurje origjinale e ngjarjeve të dëshiruara nga Perëndia. Nuk ka vullnet të vetin, por "dishepull
Christi".
Në shkëputjen e tij të ngadaltë, të ndërgjegjshme dhe prekëse nga jeta tokësore, për disa vjet ai e ka privuar veten
nga të gjitha zotërimet e tij të pakta, me qëllim që të jetë në gjendje të fluturojë lehtë, kur të vijë koha, drejt
Atdheu qiellor. Zotërimet e At Ernestos janë disa libra, disa objekte me përdorim të përbashkët,
Shënime, fotografi, shkrime, kujtime, pa pasuri botërore. Ai duket se dëshiron të heqë qafe të gjitha
Këto përzemërsi të këqija për të qenë plotësisht të Perëndisë.
Një nga marrësit me fat të këtyre dhuratave ishte Domenico Verde, redaktori i librit, i cili
Duke gërmuar nëpër gazetat e marra nga Ati, ai gjeti poezitë e tij të një jete të tërë. Në heshtje ai
Kompozoi librin për kënaqësinë tonë dhe ngjalli emocionin e At Santuccit.
Domenico ishte një nga ato kukulla që përfundoi në burgun e të miturve të Napolit dhe i dashur nga At Ernesto.
Ai tani është shkrimtar dhe pilot oficer në Forcat Ajrore Italiane. Një shëmbëlltyrë e jashtëzakonshme, rezultati i
të prekjes së lehtë të Dashurisë së Perëndisë, të përcjellë fillimisht nga At Santucci.
Sa i jashtëzakonshëm dhe i bukur është zinxhiri i ngjarjeve që ka gjeneruar ky libër! The
vuajtja e Domenikos aktivizoi At Santucci dhe Domenico ishte në gjendje, pas pothuajse 50 vjetësh, me
Ky libër i mrekullueshëm, për të kthyer dashurinë e marrë. Një libër që është një distilim me erëza, i fortë
Dashuria e krishterë dhe simboli i jetës së tyre shumë të suksesshme.
Titulli është një kryevepër: "Kur dashuron nuk bëhesh i varfër" (pg.28).
Të duash është i vetmi veprim i përjetshëm për të cilin njeriu është i aftë: "një tramvaj i të përjetshmes dhe të përhershmes" (pg.54).
Ne mund të ndërtojmë çdo gjë, të prodhojmë vepra të të gjitha llojeve, por, herët a vonë, çdo konstrukt
E gjithë pasuria e bërë nga njeriu do të zhduket dhe do ta lërë njeriun në mëshirën e mjerimit të tij... Vetëm
Dashuria nuk do të vdesë kurrë, sepse dashuria është thelbi i Perëndisë: "Perëndia është dashuri" (1 Jn 4:1). Kur
Dashuria është Perëndia që do nëpërmjet nesh dhe për këtë arsye ai është pasuri e paprishshme, e përjetshme,
Gjeneruese. Është vetë Perëndia! "I Përjetshëmi udhëton nëpër kohë dhe kthehet në krahët e të gjallëve". (pg.66)

Dashuria e krishterë ka një cilësi të veçantë: është e pakthyeshme, shpërthen dhe përhapet, nuk di si të qëndrojë
I mbyllur në veten e tij. Është pasuria që përhapet: "Shpirti, hapësira e kufizuar e shtrirë mbi pafundësinë" (pg.50).
At Santucci është i dashuruar me Perëndinë.
Ai është një dashuri e saj e madhe ("Kisha frikë të rrija vetëm me Ty, tani prania jote më jep
gëzim..."pg.22) nga e cila zbret e gjithë dashuria tjetër ("fëmijët që i dua me zemrën e një nëne" pg.71).
“... Vëlla Jezus, ti ec përpara meje..." (pg.30): me Jezusin ai ka një të veçantë, të testuar
Besim.
"Keqardhje që nuk kam bërë të mirën që duhet të kisha bërë..."(pg.38)
Dashurues të kotë të përsosmërisë sonë, ne rrëfejmë shumë mëkate të vogla, por shpesh ne
Harrojmë mëkatin më të madh që ekziston: refuzimi i dashurisë, i cili është refuzimi i Perëndisë, kundërshtimi
Ai, "... Zot, ki mëshirë." (pg.38)
Dhe ne mund të vazhdojmë, por ... Lexoje dhe medito për të. Ndihmon në njohjen e atyre fragmenteve të pafundme të
Mbretëria e Perëndisë që është e fshehur në botë dhe brenda secilit prej nesh.