ATA DONIN TË VRISNIN PERËNDINË – Didier Rance.
At Santucci shkroi vetëm një prezantim të shkurtër të këtij libri.
Merita e tij është të ketë gjetur një kopje të shkruar në frëngjisht, të ketë qenë i apasionuar pas saj dhe të promovojë përkthimin e saj në italisht dhe botim.
Është një libër themelor, i cili tregon shumë histori të detajuara të të krishterëve, të shenjtëruar dhe laikë, të martirizuar tmerrësisht nga regjimi komunist ateist dhe i vetëquajtur i Enver Hoxës.
Didier Rance është një diakon francez, drejtor i shoqatës Aid to the Church in Need, i cili dokumentoi me durim persekutimet e të krishterëve në të gjithë Evropën Lindore.
Shumë nga martirët, historitë e të cilëve tregohen në libër, u kanonizuan kohët e fundit nga Papa Françesku.
Zoti, Shqipëria dhe diktatori.
Shqipëria nga pikëpamja fetare ka karakteristika unike. Është i vetmi shtet në botë që gjatë regjimit të përgjakshëm të diktatorit Henver Hoxa (1941-1985) në vitin 1967, pas dy dekadash ateizmi gjithnjë e më të fortë, shkroi në kushtetutë se: "Shteti nuk njeh asnjë fe dhe mbështet propagandën ateiste për të ngulitur tek njerëzit vizionin shkencor-materialist të botës".
Ateizimi i detyruar nënkuptonte shkatërrimin e të gjitha kishave dhe shfarosjen e priftërinjve dhe peshkopëve. Shumë prej tyre vuajtën tortura të tmerrshme. Tridhjetë e tetë prej tyre u beatifikuan nga Papa Françesku më 5 nëntor 2016.
Persekutimi është përhapur te të gjithë të krishterët. Për 44 vjet, emri i Perëndisë nuk mund të shqiptohej kurrë, madje as në familje, nga frika se mos dikush do të zbulohej. Bërja e shenjës së kryqit mund të nënkuptojë burgim ose vdekje. Dhjetëra mijëra janë vrarë. Ishte e rrezikshme t'u mësoje fëmijëve diçka fetare, sepse nëpërmjet tyre mund të zbulohej familja.
Në asnjë vend tjetër nuk ka pasur një shtypje kaq të ashpër dhe të pamend të të gjitha dëshirave fetare.
Por Perëndia nuk ka vdekur!
Kur regjimi më në fund ra, shumë prindër u gjendën duke rrëfyer se i kishin pagëzuar fëmijët e tyre fshehurazi, pa dijeninë e njëri-tjetrit. Kështu, shumë fëmijë u pagëzuan dy herë, si për të treguar bollëkun me të cilin Perëndia shpërbleu besimin e tyre të flijuar.
Pa dijeninë e diktatorit dhe policisë së tij sekrete depërtuese, dihet me siguri se, edhe gjatë atyre viteve të tmerrshme, Mesha dhe shenjtërimi i Eukaristisë nuk u ndalën kurrë fshehurazi në Shqipëri.
At Luli është jezuit heroik, konferent dhe mik i At Santuçit. Ai iu nënshtrua keqtrajtimeve të rënda, torturave dhe punës së detyruar për dekada të tëra. Ai është një nga priftërinjtë shumë të paktë që i mbijetoi regjimit. Ai tha se e festoi meshën fshehurazi në qelinë e tij të burgut. Në duart e tij të thirrura, kur mundi, ai shenjtëroi me një rrush dhe një thërrime buke, në mënyrë që Krishti të mund të ishte vërtet i pranishëm edhe në atë ferr të veçantë. Me këtë veprim të thjeshtë, të përulur, çrregullues, një shfaqje të dashurisë së pafund hyjnore, ai theu praninë monolitike të së keqes.
Shqipëria dhe paqja ndërfetare.
Shqipëria ka një tjetër karakteristikë të veçantë. Është i vetmi vend në botë ku besimet e shumta fetare bashkëjetojnë paqësisht: katolikët, ortodoksët dhe myslimanët. Për këtë arsye, duket se OKB-ja dëshiron të gjejë degën e vet për dialogun ndërfetar dhe paqen në Tiranë.
Nënë Tereza.
Shqipëria është edhe atdheu i Nënë Terezës, një nga shenjtorët më të rëndësishëm të kohëve të fundit. Ajo njihet botërisht si shenjtore.
Sapo regjimi u rrëzua, ajo zyrtarisht e ktheu Eukaristinë në Shqipëri. Ai u takua me gruan e diktatorit dhe, duke interpretuar urdhërimin e Ungjillit "mos iu kundërshto të ligjve", ai i dha asaj Biblën. Një gjest shumë i fuqishëm, një shenjë e fitores së përjetshme të Perëndisë mbi idiotësinë e dhunshme dhe gjithmonë kalimtare njerëzore.
Më poshtë do të mund të shkarkoni tekstin origjinal: