Psalmi shqip

Më thaftë gjuha në qiellzën time nëse të harroj ty, Shqipëri!

Si mund të harrojë një grua fëmijët e saj?

Si mundet një baba të harrojë frytet e dashurisë së tij?

Si të harroja Bilaj, si të harroja Vlashin, Paskon, Kastriotin, Artanin?

Si mund të harrojmë kishën e Shën Gjon Pagëzorit, si mund të harrojmë murgeshat, varrezat e qeta, rrafshinën e rrethuar me kodra, pagëzimet dhe shumë gjëra të tjera që ngulin në zemër?

Si mund të harrojmë Murçin, kishën e saj të vogël të ndërtuar thuajse për mrekulli, katekizmat në natyrë me motër Luigina....

Kush mund ta fshijë nga zemra Mallkuçin? Ti je kisha e fundit per te cilen kam vene themelet dhe nuk e di nese nje dite do te te shoh perseri.... Por me kujtohen masat nen diell dhe ne pluhur, masat ne stalle te mbushura me njerez. , rrugët tuaja me baltë që kalojnë nëpër rrugë, shkoni në majë...

Dhe ti, Bubqui, një kishë e vogël shtëpiake, një pjesë e vogël të krishterësh, me mesha të kremtuara në shtëpi ose nën pjergull....

Dhe bredhjet e mia m'u shtuan rininë e mrekullueshme, Artani, Ermali, Luani, Mondi e shumë të tjerë, apostuj të vegjël, me zemër të madhe e besim këmbëngulës..... Si të harrojmë?

Nëse një ditë më lejohet të kthehem, një pelegrin i kujtimit, të eci rrugëve, do të shtrëngoj duart, do të përqafohem dhe do të përqafohem.

Fëmijë që i kam krijuar me dhimbje, fëmijë që i dua me zemrën e nënës, fëmijë që do t'i kisha dashur pranë dhe që tani janë larg, por gjithmonë të pranishëm në zemrën time.

Si mund të harrojmë Aramerat, vetëm pemët i dinë rrënojat e shtëpisë së kulturës dhe rrënimin e tregut të së dielës. Tani muret ju rrethojnë si një Jerusalem i ri dhe brenda mureve tuaja ka paqe dhe dashuri.

Dhe ti, Burizana, nuk je më e pakta, por altari yt, i ngjashëm me atë për një Zot të panjohur, më ka ndezur dëshirën për ta rrethuar me mure dhe tani, mes ullinjve të lulëzuar, kulla jote qëndron në këmbë dhe Virgjëresha Nënë e Paqja ka një shenjtërore të re.

Dhe ti, Gramza e largët, ishe larg çdo itinerari, por tani je bërë një qendër drite. Në mendimet e mia ende eci rrugëve tuaja dhe shoh ëndrrën e realizuar... janë emra të gdhendur në zemrën time, thellë, më shumë se në mermer apo bronz. Çdo emër të ngjall kujtime.... Kodra e San Nikollës, rrënoja ndër varre, mors et vita, ëndërr e thyer, nuk e di....

Dhe prapë e Dervenit e Thumanës e Vorës, fara të vogla të mbetura ndër ferra dhe tani të pllenuara nga të qarat....

Dhe pastaj Krujë, ëndrra e bërë realitet! Rrënojat në akropol, ngjitje të forta. Dhe gëzimi për të parë të rindërtuar kopenë e shpërndarë.

Dhe pastaj murgeshat, Xhovana, Maria, zjarri që digjet dhe ngroh. Si mund të harroj?

Rrugë të mbuluara me baltë e pluhur, rrugë të ndërprera nga kallashnikovët, rrugë të ndërprera, rrugë të ëndërruara...

Nëse një ditë më lejohet të kthehem, do të jetë një pelegrinazh i shpirtit, do të jetë një kthim prapa dhe një ecje përpara.

Do të shoh fytyra të ndryshuara ndër vite, zëra jo më fëminorë por të rinjsh dhe shumë nostalgji.

Nostalgji për shumë gjëra të menduara, të dëshiruara dhe të pazbatuara... si një libër i papërfunduar, si një këngë e ndërprerë përgjysmë.

Tufa qengjash që blejnë, kurban, gjak derdhur.

Gëzimi ynë është varrosur në fushën e Krujës.

At Ernesto Santucci sj